पानगळ.... ३१/१/१६

पानगळ.... ३१/१/१६

(काल एका अश्वत्थ वृक्षाला पानगळ होताना पाहिलं ...निवांत रात्री ९ ची वेळ , अंधार आणी वारा ...स्वतः हा वृक्ष राजा स्वतःची होणारी पानगळ जणू अश्रूंनी पाहत होता. गळणारी पाने जणू टाहो फोडत होती ... त्याची असहायता अन आशा दोन्ही दिसल्या . मन चर्रर झालं ...अन लेखणी सुरु झाली )

ऋतू बदलाचा फटका राजा तुलाही असा अटळ |

किती वेदनांनी सोसावी तू दरसाली ही पानगळ |

पाहिली मी बेबस अन लादलेली एक अवस्था |

विसर जुने, पांघरून नवे, ही घोर क्रूर व्यवस्था |

विस्तीर्ण बलदंड बुंध्यातही तुझ्या छेद वारुळाचे |

नमन झुकून किडे मुंग्यांना अन आव्हान वादळाचे |

गळताना पाने करुण आभासी ऐकला तुझा टाहो  |

कवटाळतोय तू  जन्म मरण विस्फारून दोन्ही बाहो |

दूर उडाली पर्णे काही, कवेतच काही देत कठीण वेदना |

निष्ठूर कठोर सा भासला विधाता मज गमावत संवेदना |

का सोसावे तू हे नरक भोग अन नवी पालवी आशा |

उमगले इतुकेच भाव मनी अन बोलू पडली भाषा |

                                  -- सचिन गाडेकर